Monday, November 22, 2010

මිතුරු එකතු


මට මෙහෙම හිතෙනවා. අපි හැදුණු පරිසරයෙ ඉන්න අය එක්ක අපි ඉන්නෙ සාම්ප්‍රදායිකව. අපිට ඒ අයව ඕන හිතවතුන් විදියට. ඒත් අපේ සිතුම් පැතුම්  සමඟ හාවෙන හිතවතුන් ඇසුරු කරන්නට ලැබෙන්නෙ බොහෝ දුරට මේ කිව්ව හැදුණු පරිසරයෙන් එපිටින්.  අපි හිතන විදියට හිතන, අපි කරන දේවල් ඇඟයීමට තරම් රසයක් දන්න අය මේ කියන එපිට පරිසරයෙන් තමයි සැබැවින්ම හොයා ගන්න පුළුවන් වෙන්නෙ. ඒත් ඒ පරිසරය, නානාප්‍රකාර විදියෙන් සමාජගත වෙලා තියෙන්න පුළුවන් නමුත් ඒ සමාජ ඇසුර ගැන වැඩිහිටි ආකල්පයන් විවිධ හැඩරූ ගැනීමේ හැකියාව ගොඩක්ම වැඩියි. ඒත් ඒ වැඩිහිටි මතය යටටම වෙලා ඉන්න පිරිසක් අපට හොයා ගන්න බැරි කලෙක සම්ප්‍රදායික බැමි කඩාගෙන අර කිව් මිතුරු හවුල් කරා යන ප්‍රවණතාවය දැන් නව ආරකින් නම් බෙහෙවින්ම වැඩි වෙලා තියනවා. 

කොහොම උනත්, මට මේක ලියන්න හිතුණෙ නම් කාලයක් තිස්සෙ මේ ගැන මට හෙමි හෙමින් දැනුණු නිසා. මට මේ කියන සාම්ප්‍රදායික පරිසරය තුළ, මගේ ගොඩට වැටෙන්නට හිටියෙ අපේ ගෙදර අය විතරයි. අපි අපේ හැඟීම් දැනීම් තේරුම් ගත් අය වීම නිසා ඒක අපේ හිතවත්කම  තර කර ගන්න ගොඩක්ම හේතු උනා. ඒත් සමවයස් කණ්ඩායම් එක්ක එකතු වීමේදී එහෙම සම අදහස් බෙදාගෙන රස විදින්න තරම් මිතුරු කැළක් නොලැබීම ගැන මට නම් ඇත්තේ සතුටක් නම් නොවේ.
ඉතින් මේ කිව්ව වගේ මිතුරු සමාජ තියන එකේ වැදගත්කම එයයි. එය අනිවාර්යෙන්ම පුද්ගලයෙක් තුළ තියන රසවත් කම් බෙදා ගන්න තියන තෝතැන්නක් වගේම තම නිමැවුම් හැකිකම්, දැනූම් ලබා ගැනීම් නිරායාසයෙන්ම සිදුවන තැනක්. ඒත් ඉතින් මේ රසවත් මිතුරු එකතුව මනා සේ හසුරුව ගන්න බැරිවීම ගැන නම් වග කියන්න වෙන්නෙත් තම තමන්ටම තමයි. මේ, අපේ සමාජයේ අතීතයේ සිටම ලොකු පොඩි ප්‍රමාණයෙන් තියෙන දෙයක් උනත් කිසිවෙක් ඒ ගැන වැඩි තැකීමක් නොකරන කාරණයක්.  

මේ ගැන ලිපිය ලියල අහවර කරන්න මාන බලමින් උන්නු මට හරි අපූරු වැඩක් වුණා. ඒකත් හරිම අපූරු විදියට.. පුරාණ යක්ක, ආර්ය කතාවක් ගැන, වැඩිමල් සොහොයුරෙක් සමඟ ඇති කර ගත් කතාවේ අවසන, ඔහුගේ කියුමකට සිත් අමනාප කමක් ඇති කරගෙන ඔහු සමඟ නොදොඩා පලා ගිය මා හා නැවත මිතුරු වීමට ඔහු ගත් අපූරු තැත මේ ලිපිය දිගු වීමට නම් අනිවාර්ය හේතුවක් වුණා. සැබැවින්ම එය හරිම සුන්දර උත්සාහයක්!

පසු දින ඔහු දුටු මම, අමනාපය දිගු නැති බව පෙන්වන්නට ඔහු සමඟ කතා කළා. ඒත් පෙර ලෙස මාගේ කතාවේ පුරුදු ස්වරය නොතිබුණු නිසාදෝ, ඔහු විටින් විට ඇසූවේ තවම ඔහු සමඟ අමනාපයෙන්දැයි යනුවෙන්. මම එසේ නොවන බව කිව්වත් ඔහුට එය හරි නැත... 

"එහෙම නම් අපි ගිහිල්ලා දේදුන්න කෙළවර තැන ඉන්න ලස්සන සුරංගනාවි ගුහාවේ හංඟපු දියමන්ති කළය හොයමු..?
හරී..  

හැබැයි එතැන්ට යන්න කළින් වයස් ගත අඟුටු මිටි පඬි තුමා අහන ප්‍රශ්ණ තුනට හරියට උත්තරේ දෙන්න ඕන..උත්තර වැරදුණොත් එතුමා මැජික් බලෙන් එන අයව ගල් කරනවා..

හිහි.. හා

අඟුටු මිටි පඬිතුමා ඉන්නේ උස කන්දක් මුදුනේ..එතනට යන්නත් හරිම අමාරුයි...දිලිසෙන මුවා පස්සෙන් දුවන්න ඕන..එහෙම දුවන්න නම් විලෝ ගහේ බෙණයේ තියෙන ධාවක පානය ටිකක් අපි දෙන්නත් බොන්න වෙනවා..

බොමු.. ඒත් ඒව මත් වෙන ජාතියක් නෙවෙයි නෙ?? 

නෑ..ඒවා හදලා තියෙන්නේ ගිම්හාන කාලෙට තමන්ගේ පෙම්වතා නැතිවීමේ දුකට අඬන ෆීනික්ස් කිරිල්ලියන්ගේ කඳුළු වලින්

ඉතින්?

ඉතින් දැන් පඬිතුමාගේ ප්‍රශ්ණවලට හරියට උත්තර දුන්නොත් එතුමා ගල් දොරටුව ඇරලා දෙනවා යන්න කියලා ඇතුළට..

ම්ම්

හරි

ගල් දොරටුව වැටෙන්නේ උමඟකට..ඔය උමඟේ ඉන්නවා ඔළු හතරක් තියෙන රාස්සියක්..
රාස්සිගෙන් කාටවත් බේරිල්ලක් නෑ...හැබැයි රාස්සිගේ එක දුර්වල කමක් තියෙනවා..එයාට "සුරංගනාවියො" ගැන කියන සින්දු ගෑණු ලමයෙක්ගේ කට හඬින් ඇහුවොත් නින්ද යනවා ඉක්මණින්

හිහි

ඒ නිසා එයාට නොපෙනෙන්න ඉඳගෙන අපි දෙන්නා සිංදු කියන්න ඕන

හරී.. කියමු

සිංදුත් කිව්වයි කියමුකෝ ඊට පස්සේ එයාට නින්ද ගියාට පස්සේ තමයි අමාරුම කොටස තියෙන්නේ එයාගේ මායා කැඳ එක හදන හැන්ද අපි ගන්න වෙනවා..මොකද ඉස්සරහට ඒකෙන් කරන්න වැඩක් තියෙනවා ඔය ගමනෙදි...

හිහි.. නියමයි!! මාත් එකපයින්!


ඒක ගන්න එක මම කරන්නම්...හැබැයි එයා ළඟ ඉන්න කටකාර මීයාව ඔයා අල්ලගෙන ඉන්න ඕන..නැත්නම් ඌ කෑ ගහලා මායාකාරිව ඇහැරවනවා..

හරී මම කරන්නම්


දැන් එතනිනුත් පැන්නා කියමුකෝ...ඊට පස්සේ ගුහාව කෙළවර තියෙන්නේ වළාකුළ් වලින් වැහුණු ගැඹුරු ආගාධයක්..එතැනින් එහා ඈත පේනවා කඳු ගැටයක මුදුනක්..ඕතෙන්ට යන පාලමක් තියෙනවා..දිරපු එකක්..ඔයා බිම බලන්නේ නැතුව ඉන්න ඕන..බිම බලන්න පුළුවන් පිරිමි ළමයෙකුට විතරයි..ඒක ඒ තරම් ගැඹුරුයි..

මම කොහොමත් උස තැන් වලට බයයි

පාලමෙන් ගොඩ උනා කියමුකෝ..ඔතැන්දි එනවා නිදි ආතාගේ රටට..නිදි ආතා ඇහැරවලා එයාගෙන් පාර අහන්න ඕන..මොකද එතැන පාරවල් දෙකක්..එකකින් යන්නේ සර්ප විමානෙට..අපි හරි පාර අහ ගන්න ඕන...
නිදි ආතා ඇහැරවන එක අන්තිම අමාරු වැඩක්...ඒකට එයාගේ කණට අලියෙක් ලවා සද්ද කරවන්න ඕන..අලියෙකුත් ඉන්නවා ඒ ළඟම ඌ කැමති කරව ගන්න නම් වැඩේට ඌට මී පැණි එක්ක උගේ ළඟ තියෙන අල්ලන්න බැරි බෙහෙතක් කවලම් කරලා දෙන්න ඕන..හැන්ද ඕන ඒකට තමයි..

හරිම අමාරු වැඩක්

දැන් ඉතින් ආතාව ඇහරවෙගෙන පාරත් අහගත්තයි කියමුකෝ..
අර අලියා අපිව ගී කියන ගස් තියෙන කැලේ මායිමට යන කල් ගෙනිහින් බස්සයි..

හරි

ඕතෙන්දි අපි කූඹින්ගෙන් මැලියම් ඉල්ලගෙන කන් වල උලා ගන්න ඕන..නැත්නම් ඒ ගී කියන ගස් වල සද්දෙට අපේ කන් පැලෙනවා...

හ්ම්ම් 

ඒකට කූඹින්ගේ රජ්ජුරුවන්ට තෑග්ගක් දෙන්න ඕන අමතක නොවෙන..අපි එයාට සෙංකෝළයක් හැටියට පාව්ච්චි කරන්න ඔයාගේ රත්තරන් කොණ්ඩ කටුවක් දෙමු..

හරි.. මම කැමතී   :)

කූඹින්ගේ මැලියම් කණේ උලාගෙන ගී කියන ගස් තියෙන කැලේ මැදින් ගිය ගමන් හම්බ වෙනාවා විශාල විලක්..
ඕකෙන් එතෙර වෙන්න බෑ..ඒකට යෝධ උකුස්සාගේ දෙපයේ එල්ලිලා යන්න ඕන..ඌට ඒ හැටි වැටහීමක් නෑ කවුරු හරි එල්ලුණත්..නමුත් ඌ විදුලි වේගෙන් ඒ ළඟ තියෙන ගහක අත්ත උඩින් ඉගිලෙන කොටම අපි එල්ලෙන්න ඕන..බැරි උණොත් ඌ ආයේ එන්නේ අවුරුදු සීයකින්..අවුරුදු සීයක් යනතුරු අපිව එතනම පිළිම බවට පත් වෙනවා..

ඕහ් 
එහෙනම් එක සැරෙන්ම යමු..

ඔව්..ඒක කර ගත්තොත් අපිව ඌ අහසින් අරන් යයි..ඒත් සීතල සුළං කොච්චර වැදුණත් "අනේ මට සීතලයි" කියලා කීම තහනම්..මොකද කථා කළොත් උකුස්සාට ඇහිලා අපිව වතුරට අත අරිනවා..ඒක නිසා වෙව්ල වෙව්ල හරි කට පියාගෙන යන්න ඕන..

ඉබ්බ වරද්ද ගත්තු තැන

අනිත් පැත්තේ තියෙන ලස්සන දිය ඇල්ල පාමුල තමයි දේදුන්නේ කෙළවර තියෙන්නේ...ලස්සන සුරංගනාවිගේ පළතුරු වත්ත මැදට තමයි උස දිය ඇල්ල වැටෙන්නේ...
හැබැයි ඒකත් ගැටළුවක් තියෙන තැනක්..
පිරිමි ළමයෙක්ට ඒ සුරංගනාවි එක්ක කථා කරන්න බෑ..මොකද පිරිමි ළමයෙක් එයාගේ මූණ දිහා බැලුවොත් වශී වෙලා එයා ආපු කාරණේ අමතක වෙනවා..සුරංගනාවි එක්ක කථා කරන්න පුළුවන් ගෑණු ළමයට විතරයි...

හරි මම කතා කරන්නම්

හරි දැන් ඔය සුරංගනාවි අහවි ඔයාගෙන් "මේ ලෝකෙ වැඩියෙන්ම ලස්සන කොණ්ඩේ තියෙන්නෙ කාටද කියලා

එතකොට?

ඔයා කියන්න ඕන "මගේ කොණ්ඩේ තමයි වැඩියෙන්ම ලස්සන" කියලා.."වැඩියෙන්ම ලස්සන කොණ්ඩේ ඔයාගේ කිව්වොත් ගෑණු ළමයෙක් කවදාවත් එහෙම දෙයක් අවංකව වෙන ගෑණු ළමයෙකුට කියන්නෙ නෑ" කියන එක දන්න නිසා සුරංගනාවි ඔයාව කුරුල්ලෙක් කරයි

හිහි 

ආයෙත් සුරංගනාවි අහයි.."මේ ලෝකෙ වැඩියෙන්ම බර උස්සන් ඉන්නේ කවුද?" කියලා..ඔයා කියන්න ඕන "තාත්තා" කියලා..

හරි 

තුන් වෙනි වතාවට සුරංගනාවි අහවි.."මේ ලොකෙ සම්පූර්ණයෙන්ම අනුන් වෙනුවෙන් කැප වුනු එකම එක්කෙනා කවුද? කියලා"..ඔයා කියන්න ඕන "අම්මා" කියලා

ඇත්ත නේන්නං! 

සුරංගනාවි කිව්ව තමයි ඕනම දෙයක් ගන්න කියලා..හැබැයි මතක තියා ගන්න..එයා එළියේ ඉඳන් බලන් ඉන්නේ..එයාට ඔයාව පේනවා..තමන් ගන්න ආවේ නැති, තමන් නො ඉල්ලපු, තමන්ට අයිති නැති කිසිම දේකට අත නොතියා එතෙන්ට ළමයෙක් ගියොත් ඒ මල නටුවෙන් නැමිලා කළය ඔයාගේ දෝතින් තියනවා..හැබැයි එතනට යන පාර දෙපැත්තේ තියන මොනවාම හරි දෙයක් කොච්චර ආස හිතුණත් ඇල්ලුවොත් ඒ මොහොතේම ඔයත් එතන තියෙන වටිනා භාණ්ඩයක් බවට පත්වෙනවා..ඔය කාමරේ පිරිලා තියෙන අනිත් දේවල් ඔයාට පෙර එහෙම ආපු රජවරු, රැජිණියෝ

හරි මම අයිති නැති දේවල් ගන්නෙ නෑ 

එහෙනම් මල ඔයාට නැමිලා කළය දෝතට දෙයි..ඒක ගත්ත ගමන් සුරංගනාවි අත්පුඩි ගහයි දියමන්ති කළයේ අයිතිකාරි ආවා කියලා..ඊට පස්සේ එයා සුදු පාට, ඝණ දිග තටු තියෙන අශ්වයෙක්ව ගෙන්නලා දෙයි අපිට ආපහු ගෙදර යන්න..මම ඒත් සුරංගනාවි දිහා බලන්නේ නෑ..ඔයා ඕන මාවත් අස්සයා පිටේ නග්ගගෙන සුරංගනාවිටත් අත වනාගෙන යන්න..අස්සයාගේ කණට කරලා "ලස්සන සුදු අස්සයෝ..මාව ගෙදර ඇරලන්කෝ" කියලා තුන් පාරක් කිව්වම ඌ ඉගිලෙන්න පටන් ගන්නවා..ආයෙ නවතින්නේ අපි ගමන පටන් ගත්තු තැන..හැබැයි එතනින් බැස්සම අස්සයටත් දෙන්න කැරට් අලයක් ගමනට ගෙනියන්න අමතක කරන්න එපා..

අපේ ගෙදරට අම්ම ගෙනාව සුප් හදන්න රස කැරට් අලයක්.. මම ඒක ගේන්නම්..

එහෙනම් ගමන සම්පූර්ණයි..!" 

...මින් පෙරත් අප දෙදෙනා ළමා කතා ගැන අදහස් හුවමාරු කරගත් අය නිසාවෙන්ම මා සතුටු කිරීමට ඔහු ගත් උපායද ළමාකතාන්දරයක්. එය සැබැවින්ම රසවත් ය.. මගේ සිතේ අමනාපයක් මෙයට පෙර තිබුණා හෝ නොතිබුණා, මේ කතාන්දරයෙන් පසු මගේ සිත බෙහෙවින් ප්‍රමෝදමත් වුණා. ඒ කොපමණදැයි කිව්වොත් මම එදින නින්දට ගියේද ඒ සුරංගනා කතාවෙන් හිත පුරෝගත් මටසිළුටු ආස්වාදයකින් යුතුවයි. එය හීනෙන් පේන තරමට සැයකුත් මගේ හිතේ සතුට අතරෙ හැංගිලා හිනා වුණා.

මේ ගැන මසිතින් මෙලෙස අකුරට පැන්න තැනදී ඒ ගැන කතා කරන්න සිටි  මිතුරා වූයේත් ඔහුයි. ඉදින් මම ඔහුට මේ ගැන කිවූ තැන ඔහු, මෙයට අපූරු වූ අරුත් පිරවීමක් එක් කළා.  ඔහුගේ වදනින්ම එය ලියැවී තිබුණේ මෙලෙසිනි.

"සම්ප්‍රදාය, විශේෂයෙන්ම සිංහල වැනි ප්‍රතාපවත් ජන කොට්ඨාශයක් වෙත උරුම වූ සම්ප්‍රදායක් වෙතොත් එය, අනිවාර්යෙන්ම ආරක්ෂා කළ යුතුය..එයට යම් වෙනසක් සිදු කරතොත්, ඒ කළ යුත්තේ එහි දැවැන්ත මුල් කිසිවකට හානියක් නොවන පරිද්දෙන්ය..එසේ වූ සම්ප්‍රදාය හා ඒ ඔස්සේ ගොඩ නැඟෙන සංස්කෘතිය තුළ යමෙකු තබා ඇත්තේ, මේ ලිපියට පාදක වූ මුතුහරිණි නැඟණිය විසින් සම්පාදිත "මිතුරු එකතු" ලිපියේ ඇති පරිදි, අපගේ සමීපතමයන්, අපගේ "ඇතුලත් වෘත්තය" තුළ ජීවත් වන්නෝමය..
නමුත්, අප ජාතියක් ලෙස මහා සංස්කෘතියකට හා ප්‍රාදේශික වසයෙන්, පවුල් වශයෙන්, පසුබිම් වශයෙන් උප සංස්කෘතීන්ට හසුවී සිටින්නා වුවද, අපේ සිතුවිලි, එහෙම නැතිනම් සෑම මොහොතකම හිතට දැනෙන දේ පෙළක් ලෙස සැකසුවොත්, ඒ සිතුවිලි චිත්‍රපටියක රූප රාමු ලෙස සැකසුවොත්, එතැනම, අපි එකිනෙකාට සීමාවූ, වෙනම පුද්ගලික සංස්කෘතියක් හැදෙනවා...අපේම "පුංචි" සංස්කෘති පොඩ්ඩක් හැදෙනවා..බුදුරජාණන් වහන්සේ "නානත්ථ කායා..නානන්ථ සංඤා" ලෙස දෙසා වදාළ සේම ඒ, ඒ "පැටි සංස්කෘතීන්", ඒවා බිහිවන කායේ සංඥා අනුව වෙනස් වෙනවා...අන් අයගේ "පැටි සංස්කෘතීන්ට" කැමති, අකමැති කම් ඇති වෙන්නේත් ඒ ඔස්සේමයි...උදාහරණයක් කිව්වොත්, මගේ චරිතයේ ඇළුණු ඒ මගේ පුද්ගලික සංස්කෘතිය දැක්කොත් "ඒක හරිම ලස්සනයි" කියන අය වගේම "මොකෙක්ද උඹ?" කියන අයත් ඉන්න පුළුවන්..

ගතින් මහා සම්ප්‍රදාය රැක්කත්, සිතින් එහි උත්තුංග ලක්ෂණ අගය කරත්, එයිනුත් ඔබ්බට, ඔබ සිර ගත වෙලා ඉන්න ඒ සාම්ප්‍රදායික ඇවතුම් පරිශ්‍රයෙනුත් ඔබ්බට, සිතුවිලි වලට පුපුරා විසිරී යන්න ඉඩ දෙන එකේ වරදක් නෑ..ඇතැම් විට ඔබේ සිතුම් පැතුම් වලට, ඔබේ ඒ පැටි සංස්කෘතියට ගැළපෙන රූප රාමු, එවැනි කථා, එවැනි ජන කථා, එවැනි ඇවතුම්, එවැනි පසුබිම් සැබවින්ම තියෙන්නේ ඔබේ රටෙනුත් ඔබ්බේ වෙන්න පුළුවන්..

එතෙන්දි මම, මේ ලිපියට පාදක උනු මුතුහරිණියගේ ලිපියේ ඇති "මිතුරු එකතු" යන වචනයට, (එතුමියගේ අවසරය ලැබෙයි කියලා හිතෙනවා මේකට ) වඩා පුළුල් අර්ථ නිරූපණයක් කරන්න කැමතියි..මිතුරු එකතු විය යුත්තේ කථා බස් කළ හැකි ජීවමාන, සම වයස් ඛාණ්ඩිත මිතුරන් පමණක් නොවේ...ඔබේ ඒ පැටි සංස්කෘතික සිතුවිලි පෙළට සමපාත වන සිතුවිලි ඇති, අද ජීවතුන් අතර නො ඉන්න අය ඉන්න පුළුවන්..මහා ලේඛකයන්, ගත් කතුවරුන්, ඒ අය අතරේ ඉන්න පුළුවන්..ඔබේ සිතුවිලි පෙළ ඒ මීට වසර ගණනාවකට පෙර මිය පරළොව ගිය ගත් කතුවරුන්, බුද්ධිමතුන් හා අද ඉන්නා ඔබේ ජීවමාන මිතුරු, මිතුරියන්ට වඩා සියට අනූවක්ම සමපාත වෙන්නත් පුළුවන්...

උදාහරණයක් ලෙස පොඩි දරුවන්ගේ විචිත්‍ර වූ, අමරණීය, අරුම පුදුම ලෝකයේ සිතුවිලි, සිතේ නිතරම ජනිත වෙන කෙනෙකුට අපේ රටේ මාර්ටින් වික්‍රමසිංහ, කුමාරතුංග මුණිදාස ශූරීන්, අලවු ඉසි සැබිහෙළයන් වගේම, අපේ දූපතෙන් ඔබ්බේ සිටින, ජේකබ් ග්‍රීම්, විල් හෙල්ම් ග්‍රීම් හෙවත් අප දන්නා "ග්‍රීම් සහෝදරයන්", හෑන්ස් ක්‍රිස්ටියන් ඇන්ඩර්සන්, එනිඩ් බ්ලයිටන්, ජොඈන් කැත්ලීන් රෝව්ලින්, ඇලෙක්සැන්ඩර් ඇෆානසෙයෙව් ( "ලස්සන වසිලිස්සා" කතුවරයා ), ඇලෙක්සැන්ඩර් පුෂ්කින්, ආර්නි තොම්සන්, මාර්ක් ට්වේන්, ඉන්දියාවේ ආර්.කේ.නාරයන් වැනි ශ්‍රේෂ්ඨ ළමා කථා සාහිත්‍ය කුළුණු සමඟ දේශ සීමාවන් පැනලා, ශබ්දයේ වේගයට වඩා වේගයෙන් ගිහින් එකතු වෙන්න පුළුවන්..ඒ අය දැන් ජීවතුන් අතර නැතත්, ඒ අයගේ සිතිවිලි හෙවත් එයාලාගේ පැටි සංස්කෘතීන් විසින් බිහි කරපු ඒ සාහිත්‍ය කියලා අද අපි කියන සිතිවිලි පෙළ පොත් සාප්පු වල, පුස්තකාල වල අදටත් ඕනෑ තරම් දකින්න තියෙනවා...
ඔබට ලස්සන වසිලිස්සා පොත එක්ක එන මායාකාරියෝ, ඇන්ඩ්‍රේ, වසිලිස්සා, බබායිගා මායාකාරිය, ග්‍රීම් සහෝදරයන්ගේ සිතිවිලි පෙළින් ඉපදුණු "හිම කුමාරි සහ අඟුටු මිට්ටන් සත් දෙනා", මාර්ක් ට්වේන් ගේ පුස්තක පුත්‍ර හක්ල්බරි ෆින්, ජේ.කේ.ආර් ගේ මනෝ පුත්‍ර හැරී පොටර්, මේ අයවළුන් සමඟ ඔබේ සිතිවිලි පෙළ සමපාත වේ නම්, ඔබේ පුංචි ලෝකය, ඔබේ පැටි සංස්කෘතිය සමපාත වේ නම් , ඒ ගත් කතුවරුන් ඔබේ මිතුරු එකතුව තමයි..ඒ අය ඔබට වසර ගණනාවකට පෙර ඉඳලා මියැදුණත්, ඒ අය ඔබව "තේරුම් ගත්, ඔබව වටහා ගත්" මිතුරු එකතුවේ ඇසුර ලැබිය යුත්තෝ තමයි...එඩ්ගාර් රයිස්බරෝස් (ටාසන් කතුවරයා) සමඟ මිතුරු ඇසුරක් පවත්වාගෙන ගහකින් ගහකට වැලක එල්ලිලා යන්නත් පුළුවන්..හියු ලොෆ්ටින්  මහත්තයාත් (දොස්තර හොඳ හිත - Doctor Dolittle කතුවරයා ) එක්ක මිතුරු උනොත් දොස්තර කෙනෙක් වෙලා සත්තුත් එක්ක කථා කරන රහසකුත් දැන ගන්න පුළුවන්..
අපි ජාතිවාදීන් උනත්, අපේ අර උපවිඤ්ඤාණිත අපි හැම කෙනෙකුටම ආවේණික වුණු, හැම කයක් ඇතුළේම හිරවී ඇති ඒ සිතුවිලි පෙළපතට, නැතිනම් පැටි සංස්කෘතියට ජාතිවාදයක් තබා දේශීය වාදයක් වත් සීමා මායිම් පැණවිය යුතු නෑ..( එහෙම සීමා බන්ධන දා ගන්න තරම් මෝඩයන් විය හැක්කේත් අපිටමයි )..ඒ සිතිවිලි පෙළ තේරුම් ගත්ත අය ඉන්න, ඒ සිතිවිලි පෙළට වසන්නට පුළුවන් පසුබිමක් සොයා ගෙන එය මහාද්වීපයෙන් මහාද්වීපයට බැරි නම් චක්‍රාවාටත් ඉක්මවා දිව්‍ය ලෝක වලටත් ගියාට වරදක් නෑ..
මේ අපේ අභ්‍යන්තර දරුවාගේ ළමා නොමැරෙන ළමා ලෝකය ගැන මම කිව්වේ එක උදාහරණයක් හැටියට විතරයි..ඒක එහෙම කිව්වොත්, මේ ලිපියේ පාදක ලිපිය ලියාපු කතුවරියගේ හිතට හොඳින්ම දැනෙයි කියලා මට හිතුණු නිසයි එහෙම ලිව්වේ..ඔබට වඩා ගැඹුරු වූ ඔබේ වැඩිහිටි පුද්ගලික සංස්කෘතිය සමපාත වන තැන් සොයා යා යුතු නම්, වික්‍රමසිංහයන්, සයිමන් නවගත්තේගමයන්, මඩවල එස් රත්නායකයන්, කවියෙන් මහගම සේකරයන්, මතු නොව උවමනා නම්, ඉනුත් ඔබ්බට කාලිදාසයන්, ගාම්භීර ලේඛණයෙන් චාර්ල්ස් ඩිකන්ස්, ජැක් ලන්ඩන්, විලියම් වර්ඩ්ස්වර්ත්, ෂේක්ස්පියර්, යථාවාදී ලේඛනයෙන් ඇන්ටන් චෙකෝෆ්, පියදෝර් දොස්ත්‍රොවොස්කි, ලියෝ ටෝල්ස්ටෝයි, භීභස්‍ය රසයෙන් බර්ට්‍රන්ඩ් රසල්, දේශපාලනයෙන් ව්‍යත්ස්‍ය, චානක්‍ය, කාර්ල් මාක්ස්, ඇඩම් ස්මිත්, ෆ්‍රෙඩ්‍රික් නයිට්ෂේ, සුන් සූ වැනි අය එක්ක උනත් මිතුරු ඇසුරක් පිහිටුවා ගන්න පුළුවන්..

මේ ඉහතින් සඳහන් කරපු කතුවරුන් අපිට ළං වෙන්න බැරි "පොරවල්" කර ගන්න එපා...එහෙම කර ගෙන ඒ අය අපිට දිරවන්නේ නැති, මහප්‍රාණ කියවාපු අය හැටියට ඈත් කර ගන්න එපා..මොකද ඒ අයගෙත්, සමාජයේ සෙසු අයගේත් වෙනස, ඒ අයට තමාට දැනුණු දේ, තමා නිරීක්ෂණය කළ දේ අන් අයට වඩා හොඳින් භාෂාව භාවිතා කරලා ලියා ගන්න ඇති හැකියාව විතරයි...ඔය පොත් පත් වල තියෙන වචන වලින්ම එලි දා ගන්න බැරි උනත් අපිටත් දැනෙන්නේ ඔය කතුවරුන්ට දැනුණු දේම තමයි විවිධ විදියට...මේ අය එක්ක අපේ කවුරු හරි කෙනෙක් මිතුරු ඇසුරක් සාදා ගන්න යනවා නම් අප අවට ඉන්න, ඒ ඇත්තන්ව වෙනම කුළකයට දාගෙන තමුන්ව ඊට බොහොම පහළින් තියාගෙන ඉන්න අය මෙන්න මෙහෙම දේ කියාවි මෙහෙම.."හපෝ ඔය මහප්‍රාණ අපිට තේරෙන්නේ නෑ..අපි මේ සරල මනුස්සයෝ..", "පිස්සුද? හැටිද?".."ඕවා කියවන්න ගියොත් පිස්සු හැදෙයි..", "උඹලා ජීවත් වෙන්නේ හීන ලෝක වල"...
අපි හැම කෙනෙක්ම කැමතියි අපිව වැඩියෙන්ම තේරුම් ගන්න පුළුවන් අය සොයාගෙන ඉගිලෙන්න..ඒක කයින් කරන්න බැරි උනත් හදවතින් කරන්න පුළුවන්..එහෙම ගිහිල්ලා අපිට පුළුවන් අද සජීවි නොවන ඒත් අපිට පෙර අපිව තේරුම් ගත්තු අය සමඟ එකතු වෙන්නත්...

සාහිත්‍යත් එකම එක උදාහරණයක් විතරයි..කලාවෙනුත් පුළුවන්, සංගීතයෙන්, සිනමාවෙන්, මහා වේදිකා රංගනයෙන් වගේ සියුම්, මට සිළුටු, මල් පෙති වගේ ක්ෂේත්‍රයන්ගෙන් විතරක් නෙමේ, විද්‍යාවෙන්, වෛද්‍ය විද්‍යාවෙන්, ගණිත විද්‍යා වලින්, නීතියෙන්, දේශපාලන විද්‍යාවලින්,( යුධ ශාස්ත්‍රයත් කලාවක් ), ආර්ථික විද්‍යාව වගේ ගොරහැඩි ක්ෂේත්‍ර වලින් මේ හැම එකකින්ම අපිට පුළුවන් අපිව වත්මනදී හෝ ඉන් පෙරදී හෝ තේරුම් ගත්ත මිතුරු, මිතුරියන් සොයා ගන්න..එහෙම කළොත් අද මේ අපිට හම්බ වෙන මිතුරු ඇසුරකට වඩා වැඩි යමක් ලබා ගන්නත්, වැඩි ආත්මීය සැනසීමකින් අර කියපු "පැටි සංස්කෘතිය" සතපවා ගන්නත් පුළුවන්..ඒ අය සොයා යන්න සීමා මායිම් දා ගන්න එපා...

සම වයස් කණ්ඩායමක් ඉතිරි නොවීම ගැන පසු තැවෙන්න එපා..ඔබට සියවස් ගණනකට පෙර හිටපු ශ්‍රේෂ්ඨ මිනිසුනුත් හිටපු ගමන් ඔබේ සම වයස් කණ්ඩායමට "සෙට්" වෙනවා වගේ ඔබටම දැනෙයි, ඒ මිනිස්සු තියලා ගියපු ඔවුන්ගේ සිතුවිලි කියවන කොට...
ඔබ ප්‍රශ්ණය අසන්නටත් පෙර ඒ අය ඔබට පිළිතුරු සපයා ඇති බව පෙනේවි...."



ඉදින්,  මගේ මේ කියුමට අරුත් පිරවූ මේ යාළුවා අපේ ඩීකේ සොයුරා මිස වෙන කවරෙක්ද? :)

5 comments:

වීතරාගී said...

මේ කතාන්දරේ උණ්නුණුවෙම රසවින්ඳ කෙනෙක් හැටියට මොකුත්ම නොකියා කොහොමද?අපූරු මිත්‍රයන්ගෙ අපූරුව අගෙයි!කියා නිම කරන්න බැරි තරම්!

ලක්මිනි said...

මුතුගෙ ලොකෙට ඒකතු උන සුන්දරම යලුව කෙතක අයිය වගේ .හුගක් ලස්සනඉ මුතු .අද රැට මට නිදා ගන්න ලැබුනොත් මමත් යනව ඒ කලෙ හොයන්න . ආආ මට යන්න වෙන්නෙ නැ .අද රැට මට යන්න තියෙනව casper ඒක්ක හොරු ඉන්න තැනකට .මම මයා බලයෙන් සේරම කරනකම් එයා බලන් ඉදි .මගෙ සමනලයො ඔත්තු බලයි.ලෙන්නු ඔක්කොම ඒක්ක යන්න වෙනව .හොරු කීයක් ඉදීද දන්නෙ නැනෙ.csper ලග ඉන්න කම් බය නැ .ඒයා කටවත්ම පෙන්නෙ නැනෙ.ඒ හින්ද මට ලෙසි .හික්
ඔයගෙ ලොකෙට තව ලස්සන කතා ගොඩාක් ඒකතු වෙන්න ප්‍රර්තනා කරනව මුතු

සංකල්ප said...

ගොඩ දවසකට පස්සේ මුතුගේ ලෝකයට ගොඩ වැදුනේ මුතුගේ ලස්සන කතාවක් එහෙමත් නැත්නම් ලස්සන සිතුවිල්ලක රස විඳින්න.හිතුවා වගේම හරි. ලස්සන සිතුවිල්ලක් !!! ඇත්තටම මිතුරෙක් කියන්නේ අපේ දුක සැප දෙකෙහිම නිරතුරු අපි ලගින්ම ඉන්න කෙනෙක්ට නේ. අපට මුණ ගැහුන පළමු යාලුවා අපේ අම්මා බව ඕනෑම කෙනෙක් අවිවාදයෙන් පිළිගන්න කරුණක් . අපිට ජීවිතයේදී නොයෙක් විදිහේ යාලුවෝ මුණ ගැහෙනවා . ඒ අතර නරක අයත් නැත්තේම නැ. ඉතින් කොහොම උනත් යාලුවෝ කියන්නේ ඇතුවත් බැරි නැතුවත් බැරි කට්ටියකට. ඇත්තටම වචනයේ පරිසමාප්ත අර්ථයෙන්ම මිතුරු එකතු ලස්සන සංකල්පනාවක්. ආහ් ..... තව පොඩ්ඩෙන් අමතක වෙනවා. අර දියමන්ති කළේ ගන්න ගියපු අයට මොකද උනේ ??? දමිත් කේතක කියන්නේ අක්කගේ මල්ලි වෙන්ට ඇති ????

බස්සි (Yash) said...

අනේ! ශෝයි කතාව!

මුතූ said...

ඔන්න බලහල්ලකො බස්සිගෙ කොමෙන්ටු ඔක්කොම මඟහැරිල තිබිලා දැක්කෙ අද තමයි! මෙහෙම අතෑරල දාපු බ්ලොගයක් තියනව කියල මතක් කළාට බස්සිට පින්!

කෝක වුණත් ගොඩක් ස්තූතියි බස්සියෝ :)!